Het was allemaal gepland, weken geleden al. Toen John, mijn leidinggevende het mij vroeg, hoefde ik niet lang na te denken. Natuurlijk wilde ik voor de zaak wel een paar dagen op pad. Even weg van de dagelijkse sleur, de geijkte routines en de vier muren die iedere dag dichterbij leken te komen.
‘Waar en wanneer is het?’ vroeg ik, terwijl ik enthousiast mijn agenda opensloeg.
’In een dorpje naast Eindhoven, op dinsdag 22 en woensdag 23 februari. Je overnacht in een hotel vlak bij de cursuslocatie,’ antwoordde John.
‘Eindhoven?’ echode ik verbaasd. Vanuit ons in Groningen gevestigde bedrijf was dat geen alledaagse kost.
‘Geen paniek,’ glimlachte John, ‘waarom weet ik niet, maar het programma begint dinsdag pas om 13:00 uur. Tijd genoeg om er naartoe te rijden dus.’
John heeft gelijk. Op de desbetreffende dinsdagochtend rijd ik om iets voor negenen in de ochtend vanuit Groningen richting het zuiden. Nog voor het middaguur arriveer ik bij mijn hotel, wat in de praktijk meer een café-restaurant met boven een aantal kamers blijkt te zijn. Het deert me allerminst. Klein maar fijn, toch? Wie weet hoe gezellig het er vanavond is.
De tweedaagse bijscholing Effectief samenwerken blijkt plaats te vinden in een lokale gymzaal, slechts tien minuten lopen vanaf mijn kamer. In het halletje zitten twee oudere dames achter een rechthoekige houten tafel. Op het versleten blad liggen tientallen spelden met handgeschreven namen.
‘Naam?’ vraagt de eerste.
‘Amanda,’ antwoord ik.
Ze vist mijn pinnetje er tussenuit en laat het zien aan de tweede dame. Pas als zij mij op haar formulier gevonden heeft én een vinkje voor mijn naam heeft gezet, mag ik samen met mijn naamspeldje doorlopen. Ik geniet van dit kneuterige. Zo gaat dat bij ons namelijk vaak ook.
Ik mag hem gelijk, en niet alleen omdat hij er behoorlijk goed uitziet
Tim is degene die ons deze twee dagen gaat bijspijkeren. Ik mag hem gelijk, en niet alleen omdat hij er behoorlijk goed uitziet. Tijdens zijn interactieve lezing verbaas ik me over het geringe animo van veel cursisten. Dat ben ik niet gewend bij scholingen voor volwassenen. Zou het daarom zijn dat Tim míj best vaak aankijkt? Of… nee, niet gaan fantaseren nu…
Aan het eind van de middag lijkt de timide groep plotseling weer vol energie te zijn. Als een klas middelbare scholieren met zomervakantie hossen ze joelend naar buiten. Ik vind het bijzonder, maar nog steeds niet erg verontrustend. Pas als ik na het avondeten op mijn hotelkamer ben beland en beneden feestelijk klinkende geluiden steeds verder hoor aanzwellen, vraag ik me af wat er hier op een dinsdagavond aan de hand kan zijn. Aangezien ik hierdoor toch niet kan slapen, besluit ik de proef op de som te nemen. Gekleed in een nette jeans, een witte top en een casual donker jasje stap ik op mijn halfhoge laarsjes naar beneden. Zodra ik daar ben, kan ik mijn ogen bijna niet geloven.
De volledige benedenverdieping, wat tot een paar uur geleden nog een keurig café en restaurant was, blijkt nu veranderd in een ruimte vol dansende hippies, dinosauriërs, bananen, gabbers, Pokémon, dildo’s en zelfs de complete Addams Family ontbreekt niet.
Ineens vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Het is hier natuurlijk carnaval!
Een knap uitziende Wednesday trekt me mee in de polonaise, waardoor ik abrupt regelrecht midden in het feestgedruis beland. ‘Jij bent origineel verkleed,’ schreeuwt ze in mijn oor.
Vanaf de zijlijn drukt een enorme Pikachu goedbedoeld een vol biertje in mijn hand. ‘Bedankt,’ roep ik. Als je hier dan toch bent met carnaval, kun je het maar beter meevieren, ja toch? Gretig breng ik de grote beker richting mijn mond. Net voordat ik de goudgele drank over mijn lippen voel stromen, beukt er plotseling iemand tegen mij aan en klettert de gehele ijskoude inhoud linea recta mijn decolleté in.
Met een gesmoorde gil maak ik me los uit de mensenmassa en ren zo snel als ik kan de trap weer op, naar mijn kamer. Eenmaal daar gooi ik de deur achter me dicht en weet niet hoe snel ik uit mijn kleren moet springen. Zelfs mijn spijkerbroek is ondertussen tot in het kruis nat van het bier. Dat is op zich niet het ergste, maar die lucht én het feit dat ik dit morgen op de cursus nog moet dragen. Want meer dat dit heb ik niet bij me…
Ik was mijn kleren net zo vaak met shampoo totdat ik geen drank meer denk te ruiken. Dan föhn ik alles zo droog mogelijk. Pas om half vijf ’s nachts val ik uitgeput in slaap.
De volgende dag begint het programma om negen uur in de ochtend. Gehuld in klamme kledingstukken meld ik mezelf ruim tien minuten te laat bij dezelfde twee dames aan het houten bureau.
‘Amanda,’ zeg ik snel.
‘Dat kon ook niet missen,’ reageert de eerste bits. Ze schuift het laatste speldje over het afgesleten tafelblad naar me toe. De tweede dame vinkt met een snibbige blik mijn naam af.
'Iedereen is inmiddels voorzien, dus jij mag het deze les met mij doen.'
Vandaag moeten we tweetallen maken, waarbij het de bedoeling is dat we onze geleerde samenwerkingen effectief op elkaar uitproberen. Ik probeer zo onopvallend mogelijk de gymzaal binnen te lopen.
‘Goedemorgen Amanda,’ zegt Tim vriendelijk, ‘iedereen is inmiddels voorzien, dus jij mag het deze les met mij doen.’
Wil hij me hiermee nou in verlegenheid brengen, of verbeeld ik mij dat? Voor de zekerheid geef ik hem lik op stuk.
‘Bleef je vroeger bij gymnastiek ook al als laatste over dan?’ vraag ik liefjes.
Tim lacht. ‘Een hele goeie. Touché!’
De klik tussen ons lijkt wederzijds. We zijn vlot op elkaar ingespeeld en hebben vrijwel dezelfde humor. Als Tim mij tijdens de koffiepauze vraagt om even mee te lopen, weet ik al bijna zeker waar het op uit gaat draaien.
‘Sorry dat ik dit zo direct ga zeggen,’ begint hij, ‘het is alleen zo dat je behoorlijk naar alcohol ruikt.’
Huh, wat?? Met het schaamrood op mijn kaken vertel ik hem eerlijk wat me de afgelopen nacht is overkomen.
Hij kijkt me grijnzend aan. ‘Dus je had geen idee van carnaval én je hebt geen druppel gedronken?’
Ik schud mijn hoofd en ga pal voor hem staan. ‘Ruik maar,’ zeg ik.
De trainer in Tim zet direct een stap naar achteren.
‘Ik geloof je wel. Zou je het leuk vinden om na de cursus onze praalwagens te bekijken? Een kleine introductie in ons carnaval?’
Nog geen anderhalf uur later parkeer ik mijn auto achter de zijne. Een gigantische loods doemt voor ons op. Tim neemt me door een klein zijdeurtje mee naar binnen. Overal in de ruimte staan versierde karren; de één nog groter, hoger en uitbundiger dan de ander. Elke wagen draagt met bontgekleurde creaties van papier-maché, piepschuim en zelfs bloemen een speciaal thema uit. Vol bewondering kijk ik rond.
‘Ongelooflijk, wat gaaf. Dit is pas effectief samenwerken!’ zeg ik.
‘Zo is het,’ glundert Tim, ‘wat vind je van deze?’
Hij houdt halt naast een prachtig Vikingschip. Mijn ogen vallen gelijk op de boeg, waar een reusachtige drakenkop hoog boven het schip uittorent. Plots gaat Tim aan boord. Omdat ik verwacht dat hij doorloopt, spring ik achter hem aan. Niets is echter minder waar. Voor de tweede keer vandaag sta ik neus aan neus met Tim, alleen deze keer blijft hij staan. Het onderlinge spel der verleiding lijkt hiermee te zijn begonnen.
'Weet jij dat rituelen tijdens carnaval omgedraaid kunnen worden? Zelfs de heersende normen hoeven niet meer hetzelfde te zijn.'
‘Sorry,’ stamel ik quasi onhandig.
Hij glimlacht. ‘Niet erg. Zo te ruiken heb je inderdaad niet gedronken gisteren. Maar eigenlijk maakt me dat geen donder uit.’
Ik kijk hem ondeugend aan. ‘Natuurlijk niet. Vertel eens, waarom heb je mij meegenomen? Want dat wij hier samen zijn, is niet zonder reden, toch?’
Tim speelt graag mee. ‘Dat klopt. Ik vind het een eer om een leuke dame uit Groningen een voorproefje te geven van het carnaval in Brabant.’
Even kijk ik bedenkelijk om me heen. ‘Een bijzondere keuze, deze wagen. Weet je dat de Vikingen er slavinnen op nahielden als sekspartner?
‘Jazeker,’ reageert hij, ‘daarom is het juist een goed onderwerp. Weet jij dat rituelen tijdens carnaval omgedraaid kunnen worden? Zelfs de heersende normen hoeven niet meer hetzelfde te zijn. Alleen als iedere betrokkene het daarmee eens is, natuurlijk.’
Omdat ik ook van spelletjes houd, doe ik een stap naar voren en beweeg voorzichtig mijn lippen richting zijn rechteroor. Zodra onze lichamen elkaar helemaal raken, speel ik mijn troef zo zwoel mogelijk uit. ‘Dus als ik dat omdraaien goed begrijp, Tim, zou jij op dit moment míjn seksslaaf kunnen zijn.’
Hoewel het angstvallig stil blijft naast me, voel ik de bobbel in zijn broek groeien. ‘Volgens mij vind je dat best een opwindend idee,’ fluister ik.
‘Inderdaad,’ geeft Tim toe, ‘om eerlijk te zijn verras ik mezelf er zelfs mee.’
Behoedzaam duw ik hem verder de boot op. ‘Misschien kun je het zien als een nieuwe vorm van effectief samenwerken. Vanaf nu bepaal ik een poosje wat je moet doen. En nee is altijd nee.’
Tim kijkt me heel lang aan. Dan knikt hij. ‘Weet je wat? Ik wil dit wel meemaken en sta volledig tot je beschikking.’
‘Heel goed,’ antwoord ik, ‘kleed me uit. Weg met die verschaalde bierlucht.’
Tim volgt mijn bevel direct op. Binnen een paar minuten hangen mijn blazer, mijn top en mijn broek over de reling. Hij kijkt vertwijfeld naar mijn lingerie. Zodra ik knik, haakt Tim de sluiting van mijn balconette los. Vlot laat hij de bandjes van mijn schouders naar mijn enkels zakken, waarbij hij in één vloeiende beweging ook mijn stringetje mee weet te grijpen. Ik ga op het puntje van een geknutselde roeibank zitten en spreid zwijgend mijn benen. In de ogen van Tim zie ik steeds woestere verlangens ontstaan. Pas na een halve minuut verbreek ik de stilte. ‘Bef me.’
Ook op dit vlak weet hij wat hij doet. Soms likt Tim zacht en teder, om plotseling iets harder te gaan en af en toe beft hij me zelfs even heel krachtig. Er is geen peil op zijn onverwachtse afwisselingen te trekken en juist dat maakt me geiler dan ooit. Zuchtend van genot zak ik achterover op het gladde papier-maché. De drakenkop kijkt verlekkerd op ons neer.
'Hard, alleen harder nu. Laat me komen.'
‘Hard, alleen harder nu. Laat me komen.’
Gehoorzaam duwt Tim zijn tong stevig en ritmisch tegen mijn klitje.
Ik slaak een luide kreun. ‘Ooohh!’
Steeds sneller, steeds intenser. ‘Neem me,’ roep ik, ‘neem me, want ik ga nu komen, ja nu!’
Vliegensvlug rukt Tim zijn broek los en bevrijdt zijn stijve pik. Een druppel voorvocht glinstert op zijn eikel. Nog voordat hij volledig bij me binnen is, knijpt mijn kutje zich al samen.
‘Ik kom,’ hijg ik, ‘blijf me neuken, Tim, alsjeblieft.’
Zijn sensuele bewegingen smelten samen met mijn orgasme. Zelfs wanneer ik uitgeput lig bij te komen, geniet ik nog van de trage, zachte en uiteindelijk heerlijk lome manier waarop hij me penetreert, waardoor het verrukkelijke gevoel maar heel langzaam wegebt.
‘Hé, Tim?’ fluister ik.
‘Hm?’ bromt hij.
‘Als dit een voorproefje was, dan moet het echte carnaval bij jullie wel echt enorm geil zijn…’
Reactie plaatsen
Reacties
heerlijk verhaal, niet te banaal
Wat ik zojuist las, Izzy, was zoveel opwinderder om te lezen, dan de meeste proza. Heb kennisgemaakt met Verhalen van verlangen. De meeste schrijvers bekommeren zich nauwelijks om stijl, goed Nederlands, interpunctie. Dat ontneemt me mijn lust. Ik werd zojuist, op de bank, naast mijn vrouw gezeten, besprongen mij de lust en de inspiratie, tegelijkertijd, nee, ondertussen, mijn vriendin van de sfeer kond te doen waarin ik terecht was gekomen door jouw verhaal. Heb nu zin om nog een verhaal te lezen en te beleven waar dat me voert. Hans Visser