‘Hé Floor, ik heb het wel een beetje gehad voor vanavond, denk ik,’ mompelt Vera naast me aan de bar. Al sinds jaar en dag behoort zij tot één van mijn beste vriendinnen. Stomtoevallig zijn we het afgelopen jaar allebei weer vrijgezel geworden. En hoe leuk is het dan, om samen op een luxe cruisevakantie te gaan?
Eén vinger, hooguit. Zover waren ze tot nu toe samen gekomen. In een geile bui en, toegegeven, onder het genot van meerdere alcoholische versnaperingen. Dat dan weer wel. Maar misschien was dat juist precies wat er nodig was om de steeds vager wordende lijnen van hun grenzen voor eens en altijd definitief te verleggen.
Vanaf het moment dat ze samen met haar vriendin de dansvloer betrad, werden mijn ogen automatisch naar haar toegetrokken. ‘Een opvallend mooie verschijning!’ roep ik in het oor van mijn man. Ze is lang, langer dan ik. Haar korte rode jurkje spant strak om haar rondingen en dat kan ze heel goed hebben. De gulle lach op haar gezicht straalt zoveel plezier uit, dat ik het gelijk naar mijn zin heb. Donkere krullen dansen op haar schouders, gaan mee in haar ritme. ‘Zeg dat wel,’ lacht hij, ‘kom, we gaan ook dansen!’
Valentijnsdag. Ik heb daar altijd een beetje een dubbel gevoel bij. Aan de ene kant vind ik het commerciële nonsens, aan de andere kant is het eigenlijk ook gewoon heel erg leuk om iemand te verrassen waar je verkikkerd op bent. Heimelijk of niet, dat maakt volgens mij niet eens meer zoveel uit.
Thijs, eigenaar van een goedlopende meubelzaak, is in Londen voor een beurs. Zijn hoofd inkoop Monica is mee. Al vanaf het allereerste moment dat ze elkaar zagen, ervaarden ze beide een bijzondere klik. Inmiddels zijn hun gevoelens voor elkaar behoorlijk uit de hand gelopen. Het boeken van een gezamenlijke hotelkamer aan de andere kant van het Kanaal... tsja... dat is natuurlijk de kat op het spek binden.
Zo cliché en daarom zo herkenbaar voor velen. Weet je dat verreweg de meeste relaties op de werkvloer ontstaan? In dit verhaal volgen we ondernemer Thijs en zijn hoofd inkoop Monica. Direct bij het eerste gesprek hebben ze een onwijs goede klik samen. De gesprekken worden langzamerhand persoonlijker en intiemer.
Vanaf het moment dat ze zijn riante kantoor binnenstapte en op de stoel recht tegenover hem plaatsnam, was Monica zich bewust van de bijzondere klik. Sterker nog. ze wist bijna zeker dat hij hetzelfde voelde. Want hoewel hij het sollicitatiegesprek uiterst professioneel en zakelijk wist te leiden, moest hij af en toe lachen om haar eerlijke antwoorden. Bijvoorbeeld toen ze vertelde dat ze als stagiaire ooit eens een verkeerde kleurcode had doorgegeven bij het bestellen van een bank. Er werd toen geen okergele bank geleverd, maar een knalroze. Elke keer als hij naar haar lachte, ontstonden er kuiltjes in zijn wangen en begonnen zijn ogen ondeugend te glinsteren. Achter het masker van deze zakenman zat ergens een boefje verstopt.
De schilder van dit stilleven heeft slechts drie kleuren gebruikt. Ondanks dat is de combinatie een waar genot voor het oog. De groene bladeren doen hun best om zich zo lang mogelijk aan de takken te hechten. De gele en oranje bladeren hebben dat principe inmiddels al wat meer losgelaten. Af en toe neemt de wind er spelenderwijs eentje mee. Uiteindelijk dwarrelen ze neer op de grond, tussen vele anderen.
‘Iz, wat heb je heerlijk gekookt. Het smaakte wederom fantastisch!’ Mijn man streelt over mijn haren en knijpt even in mijn schouder. Dan buigt hij zich langs me heen en ruimt de tafel af. Zo gaat dat hier. Als de één gekookt heeft, dan ruimt de ander af. Echt, de degelijkheid straalt er vanaf hoor, bij ons thuis. Maar niet heus.
